ID  M

Binnen een gelijkekansenbeleid wordt (internationaal) gestreefd naar bevordering van de maatschappelijk acceptatie van variaties in sekse/kenmerken, intersekse/DSD, verankering in juridische kaders en verandering in bewustwording in de samenleving en medische praktijken. De positie van kinderen neemt hierbij een centrale plaats in. Kinderen en jongeren vormen een potentieel kwetsbare groep, omdat medische behandelingen soms op vroege leeftijd plaatsvinden en ze niet kunnen betrokken worden bij besluitvorming (COC, 2013; Raad van Europa, 2013).

Er is discussie of deze weg naar acceptatie, juridische omkadering en bewustwording kan versneld worden door de I van intersekse, toe te voegen aan de LGBT-(lesbian, gay, bisexual and transgender) groep, een groep waar er reeds enkele decennia een gelijkekansenbeleid voor wordt gevoerd op verschillende beleidsniveaus.

Hoewel vooral internationaal LGBT-organisaties, mensenrechtenorganisaties en politieke groeperingen al sinds 2008 de I van intersekse hebben toegevoegd, is ook in die organisaties de participatie van mensen met een intersekse-conditie/DSD gering (NNID, 2013).Sommige mensen met een intersekse-conditie zijn dan ook van mening dat de I in LGBTI staat voor isolated of invisible (NNID, 2013).  

Rondvraag onder ervaringsdeskundigen (NNID, 2013; Callens, Longman & Motmans, 2017) toont ook aan dat er gemengde gevoelens zijn met betrekking tot het toevoegen van een I aan LGBT. Hierbij keren twee argumenten regelmatig terug:

​

(1) dat veel mensen met variatie in sekse-kenmerken zich niet (willen) associëren met het woord Intersekse (noch DSD). Een variatie op hetzelfde argument is dat veel mensen met een intersekse-conditie zich niet willen associëren met de LGBT-groep. Maar ook veel homoseksuele mannen, lesbische vrouwen, biseksuele mannen en vrouwen, en transgender personen associëren zich niet met de LGBT-organisaties.

​

(2) dat door het combineren van LGBT en I, intersekse hierdoor verward zou kunnen worden met homoseksualiteit of transgender, en de betrokkenen zelf weinig raakvlakken met deze groepen zien.

Echter, hetgeen wat L, G, B, T en I wel met elkaar gemeen hebben, zijn belemmeringen die kunnen voortvloeien uit normativiteit, gevoeligheden en beeldvorming op het gebied van sekse, gender en seksualiteit. Vanuit een genderkritisch perspectief is het dus nuttig om blijvend de beperkingen van het binaire sekse- gender-denken aan te kaarten en te werken aan een bredere bewustzijnsverruiming rond sekse- en gendervariatie, onder stakeholders én in de bredere maatschappij. Tegelijkertijd moet er gewaakt worden vanuit een emancipatorisch perspectief voor een eventuele ‘coöptatie’ van DSD/intersekse voor bepaalde politieke agenda’s, over de hoofden en lichamen van de betrokkenen zelf (Motmans & Longman, 2017). Het is van belang om in eventuele ontwikkeling binnen het gelijkekansenbeleid rekening te houden met de gesignaleerde gevoeligheden en het ontbreken van een groepsidentiteit bij personen met een variatie in sekse-kenmerken (van Lisdonk, 2014). Dit stelt grote uitdagingen naar representatie in het middenveld, en noopt tot het aanvaarden van de onmogelijkheid van een eenduidig aanspreekpunt. Ons inziens is een diverse klankbordgroep de enige werkbare manier om de overheid een aanspreekpunt te bieden voor deze thematiek.