Vroeger werd gedacht dat het beter was om vooral niet te praten over variaties in sekse-kenmerken. Maar intussen is één ding zeker: in het niet-praten wordt soms meer gezegd dan in het praten. Vandaar komt er meer en meer aandacht te liggen op ondersteuning en praktisch advies om het als maatschappij, als ouders en families, jongeren en volwassenen, als media-makers en politici op een positieve manier over variaties in sekse-kenmerken te hebben.
Tegenwoordig weten we dat die positieve openheid
-
relaties binnen het gezin en familie kan verbeteren, en zowel ouders, kinderen en jongeren weerbaar(der) maakt om om te gaan de variatie- en zorgvragen
-
met anderen met een zelfde of gelijkaardige ervaring, via lotgenoten verenigingen of familiedagen van ziekenhuizen, andere waardevolle perspectieven biedt op zorg, geluk en welzijn
-
partner-relaties en tevredenheid kan versterken
-
wellicht op een maatschappelijk niveau ook de zichtbaarheid van variaties in sekse-kenmerken kan verhogen en bijdraagt aan empowerment van mensen
Waarom is er nog steeds zoveel onzichtbaarheid en onbekendheid over het thema ? Gaat het over stigma en schaamte?
Hoe kunnen journalisten en media respectvol omgaan met dit thema?
(Hoe) vertellen op school of in de werkomgeving?
(Hoe) kan ik als leraar of werkgever een persoon met een variatie in sekse-kenmerken ondersteunen?
(Hoe) er als ouder(s) over praten met het kind/jongere en de rest van het gezin/familie?
(Hoe) er als persoon over praten met je gezin en familie?
Waarom bestaan er richtlijnen voor (vrouwelijke) topatleten met een variatie in sekse-kenmerken en welke richtlijnen zijn dat dan?
(Hoe) vertellen aan een vriend of partner? Of hoe kan ik als partner mijn vriend(in) met een variatie ondersteunen?
We lijsten de verschillende verenigingen in binnen-en buitenland op en ook contactmomenten/familiedagen van ziekenhuizen.